Opa's mondharmonica

Toen ik onlangs hoorde dat erfgoeddag er weer aan zou komen, ben ik toch eens beginnen na te denken. Heb ik zelf ook zo een erfstuk, een voorwerp dat ik koester omwille van zijn emotionele waarde? Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik toch serieus hard moet zoeken om iets te vinden. Je staat daar eigenlijk nooit bij stil. Tegenwoordig hechten jongeren, mezelf incluis, meer waarde aan nieuwe technische snufjes, waarvan de emotionele waarde absoluut nul is. Na lang rommelen in mijn kamer vond ik uiteindelijk mijn oude mondharmonica terug. Dat voelde raar want vroeger betekende die mondharmonica heel veel voor mij. Ik schaamde mij zelfs een beetje want die mondharmonica kreeg ik van mijn opa, die niet veel daarna stierf. Ik was toen een jaar of dertien en als ik mij verveelde trok ik naar mijn kamer, haalde de mondharmonica uit het doosje en begon te spelen. Ik vraag me af hoe die mondharmonica dan toch in de vergetelheid is geraakt. Ik denk dat de emotionele link met mijn opa vervaagde naarmate de jaren vorderde. Toch ben ik blij dat ik hem heb teruggevonden. Hij ligt nu terug op men nachtkastje, mijn erfgoedstuk, opa’s mondharmonica.